In the outback

Zo, aan het tafeltje op de luchthaven met een kop koffie. Pff ik ben nog steeds moe, maar mag niet klagen want heb nu al bijna 3 maanden vakantie! :-D
Wel grappig, ik heb net me bagage ingecheckt en het is elke keer weer een verrassing hoeveel me tas nu weer weegt. Op Bali had ik heen en terug 14 kilo, naar Alice Springs ook 14 kilo en nu terug naar Sydney ineens 17 kilo! Kan iemand mij vertellen waar die 3 extra kilo's ineens vandaan komen? Ik weet 100% zeker dat ik geen stenen of extra zand mee heb genomen in me tas.

Ach fijn het zal wel. 28 januari kwamen we aan in Alice Springs, omdat we de volgende dag een tour door de outback zouden gaan doen. Aangekomen op de luchthaven had ik meteen door dat we in het midden van Australië zaten. Help! Wat is het hier heet zeg. Lokale temperatuur was 39 graden en geen wolkje aan de hemel. In het hostel hadden we een fijne kamer met 2 andere meiden uit Ierland en Zwitserland die op dezelfde tour zouden gaan als wij. Na even kennis te hebben gemaakt bleek het al snel erg gezellig. Dat belooft alleen maar goede dingen voor de tour. In de middag hebben we Alice Springs een beetje bekeken. Het is er zeker niet groot en er is nog minder te doen, daarnaast was het toch te warm om er even lekker buiten te zijn. We zijn terug gegaan naar het hostel om onze tas voor de tour in te pakken, want een hele backpack mee is ook zo een onzin. Daarna met een hele groep meiden zitten bbq-en. Erg gezellig, want iedereen bleek op dezelfde tour te zitten de volgende dag. Daarna lekker vroeg slapen, want de volgende dag om 5 uur de wekker.

Om 6 uur stopt er, perfect op tijd, een rammelt busje voor de deur van het hostel. Er stapt een vrij jonge jongen uit, ik denk een jaar of 28 met een volle baard en lang haar tot over ze schouders, pet op ze heeft. Dit beloofd wat! Alle tassen gaan achterin een aanhanger, we stappen in de bus en onze reis de outback in kan beginnen. De komende 4 uur zouden we toch nog onderweg zijn, dus muziek op en even verder met waar ik was gebleven, slapen! Ik had eigenlijk gedacht dat ik lekker naar buiten zou kijken, maar we gingen al snel de woestijn in. Een lange rechte weg met maar 1 bocht in 4 uur tijd! Daarnaast alleen maar rood zand, met hier en daar een boom en gras. Lastig om dan de hele weg je ogen open te houden.
De eerste stop was echter al na een uur op een Camel Farm. Erg grappig, want die leven hier ook gewoon in het wild. We konden op een kameel rijden, maar dat bleek meer kameel zitten te zijn. Je kon erop zitten, de kameel stond dan op en ging daarna snel weer door ze knieën zodat je kon afstappen. Laat maar dus. Ze hadden echter nog meer op de farm, zoals een tamme dingo, dromedarissen en kangoeroes. Die laatste vonden het leuk om in me vinger te bijten. Tja moet je maar niet je vingers door het hek steken.
De volgende stop was bij een tankstation om te tanken en misschien een ijsje te halen. Het was ondertussen al 8 uur en bijna 38 graden buiten. Na het tanken kwam dan eindelijk bij de bocht in de weg! Daarna volgde er weer een lange weg met niets. Na nog ongeveer 2 en een half uur kwamen we aan op onze kamping. Ik had verwacht dat we in de middle of nowhere zouden slapen, maar ik werd aangenaam verrast toen er ook gewoon een wc en douche aanwezig waren! Na een snelle lunch gingen we naar het national park om Uluru voor de eerste keer te zien. Wel gaaf om te zien hoe groot die rots eigenlijk wel niet is. Stop 1: een uitkijkpunt bij Uluru om foto's te maken. De eerste foto die ik nam lijkt ontzettend veel op die van de ansichtkaart. Ik ben er snel zelf maar voor gaan staan, anders geloven jullie me straks niet dat ik heen ben geweest. De 2e stop was aan de voet van de berg. We zouden een stuk langs de berg gaan wandelen en de tourguide zou ons verhalen vertellen over de rots, zijn geschiedenis en over de Aboriginals die er hebben gewoond. Bewapend met 2 liter water, zonnebrand, hoed, camera en geduld stapten we uit de bus. Het eerste wat er dan gebeurt is dat je wordt aangevallen door vliegen die om je hoofd zoemen, op de oren, ogen, neus en de rest van je lichaam proberen te zitten. Het is er niet 1, het zijn er geen 2, maar tientallen van die krengen die ook gewoon niet weg gaan als je er naar zwaait. Het was ondertussen 41 graden buiten en onze wandeling kon beginnen. Grote delen van de route worden afgesloten als de temperatuur boven de 36 graden komt. Je loopt namelijk door de woestijn in de volle zon. Je droogt ontzettend snel, heel erg uit en de temperatuur zorgt als snel voor oververhitting. Ook zijn er mensen die Uluru beklimmen. Dit is een stijl pad bijna recht omhoog. Ontzettend zwaar en fysiek bijna niet te doen. 36 mensen zijn al overleden bij de rots door de omstandigheden. Dat slaan we maar even over dan.
Onze wandeling was gelukkig een stuk korter en de verhalen over de rots en zijn bewoners waren ontzettend interessant. Na de wandeling van een uur zaten we weer in de bus en hadden we de optie om naar het winkelcentrum te gaan en even af te koelen of dat we meteen de volgende wandeling zouden gaan doen. Iedereen was meer dan blij om even af te koelen en de wandeling zouden we nog even bewaren voor later die dag. Rond half 6 zijn we terug gegaan naar Uluru om de wandeling rond de rots af te maken en daarna vanaf een uitkijkpunt de zonsondergang te kijken. Na zonsondergang zijn we terug gegaan naar het kamp om te eten en daarna lekker onze slaapzak in om onder de sterren te slapen.

De volgende dag werden we fijn wakker gemaakt om 4 uur om te ontbijten, op te ruimen en de zonsopgang te gaan kijken bij Uluru. De zonsopgang was een stuk mooier dan de zonsondergang, omdat de zon opkomt van achter de rots.
Nadat de zon op was zijn we naar de Kata Tjuta kanyon gereden om daar een wandeling te maken. Het was ondertussen alweer 39 graden en wandelen in die zon is gewoon bijna niet te doen. Bewapend met weer liters water en goede moed gingen we weer op pad. Ik bleef mezelf elke keer weer verbazen over onze tourguide. Hij wist heel veel over de aboriginals en hoe deze vroeger leefde. Het blijkt maar weer dat uiterlijk niets zegt. Na een aantal mooie uitzichten was het tijd om weer terug te gaan naar de bus en te lunchen bij het kamp. De wandeling had ongeveer 3 uur geduurd en ik was helemaal gebroken van de hitte. Na een welkome lunch was het tijd om naar ons kamp te gaan bij de Kings Kanyon. Dit was nog een busrit van zeker 4 uur. Tijd om even een paar uur slaap in te halen. Eenmaal aangekomen bij ons kamp bij de Kings Canon bleek het dat we sliepen op een station. Een station is eigenlijk een hele grote farm van ruim 150.000 km2 midden in de woestijn. Hier worden koeien, kamelen en paarden gehouden. Om de kudde te vinden en bij elkaar te krijgen wordt er gebruik gemaakt van helicopters en quads, omdat de afstanden gewoon te groot zijn. Daarnaast hebben ze vaak hun eigen cafe, restaurant en woont er een flink aantal mensen die er werken. Ook de station waar wij verbleven had een helikopter en quads om het stuk land te doorkruisen. De middag waren we vrij om lekker bij het zwembad te hangen en niets te doen tot we gingen eten. Erg fijn een beetje verkoeling!
Na het eten hebben we een kampvuur gemaakt, want gelukkig koelt het in de avond wel weer wat af, en hebben we daar met ze alle omheen gezeten en geslapen.

De laatste dag zouden we een wandeling gaan maken door de Kings Kanyon. Aangezien het weer ontzettend heet zou worden hebben we besloten om om 4 uur op te staan. Op deze manier zouden we de warmte en de zon een beetje voorblijven en bleef de wandeling te doen. We begonnen met een flinke klim van een kwartier bijna recht omhoog. Ik kom er meteen achter dat ik de laatste tijd niet veel aan sport heb gedaan. Jeetje wat was die klim zwaar zeg, maar we hadden meteen wel het ergste stuk gehad. De wandeling was ontzettend leuk zo over de rotsen en de uitzichten, afgronden en meren midden in de Kanyon. We hebben onderweg weer veel geleerd over de gebruiken en gewoontes van de bevolking die daar altijd heeft geleefd.
De wandeling zou eigenlijk 4 uur duren, maar we wisten binnen 3 uur de route te hebben gehad. Dit was niet zo erg, want op deze manier hebben we niet al te veel last van de warmte en heb ik van deze wandeling ook echt genoten. Voel wel fijn me benen en billen nu ik hier zo in het vliegtuig zit! Hihi
Na de lunch moesten we onze rit naar Alice Springs gaan doen, deze bleek 5 uur te zijn. Dat betekend rustig zitten, muziek luisteren en uit het raam kijken. Onderweg hadden we nog 1 extra stop bij de zoute vlakte. Door de regen van de afgelopen dagen lag er hier en daar wel wat water op het zout, maar nog was het 1 hele grote witte oppervlakte. Raar idee dat de zee ook in het midden van Australie is geweest en dat er nu haast geen water meer te vinden is. Na deze stop zijn we doorgereden naar Alice Springs met nog een paar stops langs de weg voor wilde paarden, een stoet kamelen, the red center sign en een zandtornado die de over de weg raasde. Kortom alles behalve een saaie rit.
Rond 5 uur s avonds waren we weer terug in Alice Springs en heb ik heerlijk weer even kunnen appen en bellen met thuis, want in de woestijn heb je gewoon 0 bereik. Ook niet heel erg trouwens. Is wel lekker rustig even onbereikbaar zijn! Daarna snel douchen, de was in de wasmachine en door naar een cafe waar we met de hele groep gingen eten en wat drinken. Dit bleek nog een hele gezellige avond te zijn.
Nu zit ik weer fijn in het vliegtuig onderweg naar Sydney. Hier nog even 2 nachtjes slapen en dan eindelijk naar Nieuw Zeeland! Stiekem ben ik best wel zenuwachtig, wat zal me daar te wachten staan. Ik heb zeker genoten van Australië, maar ik hoor van iedereen dat Nieuw Zeeland zo veel leuker is. Ik ga het ontdekken!

Cheers vanuit het vliegtuig!